Historia kościoła i parafii pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej we Wronkach
Pierwsza, historyczna wzmianka o parafii we Wronkach pochodzi z 1298 r., kiedy biskup Andrzej Zaremba, ustanawiając archidiakonaty w diecezji poznańskiej, przydzielił kościół wroniecki do archidiakonatu pszczewskiego. W XVI w., z fundacji rodu Górków, ówczesnych właścicieli miasta, zbudowana została późnogotycka, trzynawowa bazylika. Protektorat nad katolicką parafią nie trwał jednak długo, bowiem Łukasz III Górka przeszedł na protestantyzm i w 1558 r. zrabował sprzęty kościelne, a świątynię przekazał innowiercom. Kościół został zwrócony katolikom dopiero przez następnych właścicieli Wronek – Czarnkowskich. W czasie pożaru miasta sprzed 1641 r. kościół farny uległ spaleniu. Został odbudowany za przyczyną kolatora Jana Korzbok-Łąckiego i ponownie konsekrowany przez biskupa Macieja Kurskiego w 1660 r.
Wnętrze kościoła ponownie uległo zniszczeniu podczas pożaru Wronek z 1780 r. Świątynia została odrestaurowana w latach 1817-1836. Hrabia Henryk Dzieduszycki, ówczesny właściciel miasta, ufundował trzy późnoklasycystyczne ołtarze: ołtarz główny – św. Katarzyny, lewy ołtarz boczny – św. Henryka oraz prawy – św. Anny. W 1836 r., na skutek kasaty wronieckiego klasztoru dominikanów przez zaborcę pruskiego, większą część wyposażenia kościoła klasztornego przeniesiono do odnowionej fary. Wówczas przy bocznych filarach ustawiono dwa dodatkowe ołtarze: Matki Bożej Różańcowej oraz św. Józefa.
W 1829 r. przy ul. Sierakowskiej we Wronkach został otwarty nowy cmentarz parafialny. Jego obszar kolejno zwiększano, aż do roku 1926, kiedy osiągnął obecną wielkość. W 1887 r. na terenie cmentarza postawiono neogotycką kaplicę, a w roku 1954 kostnicę.
W 1898 r. naprzeciwko kościoła farnego, przy ul. Sierakowskiej wybudowano tzw. szpital parafialny (obecna organistówka). Pięć lat później (1903) przy dzisiejszej ul. Kościuszki wzniesiono Dom Jadwigi (sierociniec i ochronka). W latach 1909-1999 posługiwały w nim siostry służebniczki Maryi (wielkopolskie).
W roku 1913 zbudowany został obecny dom parafialny, z przeznaczeniem na mieszkanie proboszcza, wikariuszy oraz kancelarię parafialną.
W latach 1934-1936 wnętrze kościoła farnego uległo kolejnym zmianom. Rozebrano masywny, klasycystyczny ołtarz główny, z którego zdjęto obraz św. Katarzyny oraz cztery rzeźby. Rozebrano również dwa podominikańskie ołtarze wsparte na bocznych filarach – MB Różańcowej (z cudownym obrazem) i św. Józefa. Z trzech rozebranych ołtarzy powstał nowy ołtarz główny (zasadniczymi elementami były obrazy MB Śnieżnej i św. Katarzyny). Podczas okupacji hitlerowskiej, w latach 1941-1945 kościół zamknięto i zamieniono na magazyn części radiowych.
W latach 50. XX w. przywrócono pierwotny gotycki wygląd prezbiterium kościoła. Zostało zrekonstruowane krzyżowo-żebrowe sklepienie oraz ustawiony ołtarz główny w formie tryptyku. W nawach bocznych pozostały XIX-wieczne ołtarze, w których centralne miejsce zajmują obrazy Matki Boskiej Śnieżnej i św. Katarzyny Aleksandryjskiej.
Do znaczniejszych inwestycji w latach powojennych należy zaliczyć budowę domu katechetycznego na placu przykościelnym (1973-1975).
Opracowanie: dr Piotr Nowak
